En met mij nog 400 andere huishoudens die met pensioen zijn en dat allemaal hier in Vught. Maar we zeggen nooit dat we arm zijn. We hebben de verwarming uit wanneer het eigenlijk al koud is. We eten misschien niet drie keer per dag en we dragen de kleren die u heeft gedoneerd. Arm, dat zijn we niet. We hebben het minder breed. Wij zijn een groep waar weinig aandacht voor is. Maar waar wel aandacht voor zou moeten zijn.

Daarom vertel ik u dit nu. Ik ben namelijk wel arm en daar kan ik niks aan veranderen. Mijn man heeft vroeger hard gewerkt. Hij had zijn eigen klusbedrijf en deed eigenlijk alles waar de meeste mensen niet handig genoeg voor zijn. Dat deed hij allemaal alleen en omdat hij het werk leuk vond en klanten niet wilde teleurstellen, kon hij soms van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat weg zijn, ook in de vakanties. Daarom ben ik na de geboorte van ons eerste kind gestopt werken. Werk en kinderen was voor mij niet te combineren.

Mijn man heeft altijd hard gewerkt, maar door een aantal onvolkomenheden in het afsluiten van verzekeringen en de pensioenregeling is niet alles helemaal optimaal uitgepakt. Dus toen hij op zijn zestigste een keer van de ladder viel en daarna arbeidsongeschikt raakte, heeft hij bijna zijn hele pensioenpot opgemaakt om de tijd naar de AOW te overbruggen.

Zo kan het dus lopen. Hard werken, drie kinderen opvoeden en nu samen van alleen een AOWtje rondkomen. Armoede zit in een klein hoekje.